Na Wijk bij Duurstede, camp eerden we bij Oosterhout, vlak bij Nijmegen. We moesten boodschappen doen en dankzij en wegomleidingen en nog niet varende voetveer, kwamen we langs een Lidle (je weet wel elk nadeel heb z’n voordeel). Dus met een lekkere maaltijd salade en andere proviand op naar de Ooypolder om daar de picknicken.
En toen waren we bij de grens… er was nog een half vergeten grenspaal om dit memorable moment te markeren, maar geen grenswachter, slagboom douane, geldwisselkantoor of zelf maar een bord Welkom in Duitsland. Ok het was dan ook maar een gewoon fietspad op dijk maar toch. Er was wel een oma, moeder en dochters op puzzeltocht die ons bij de grensovergang konden fotograferen.
Natuurlijk waren er wel verschillen. De Nederlandse limes aanduidingen en de groene knooppunten bordjes werden verruild rode Fahrrad Knotenpunkten (het systeem verschilt in zoverre dat in Duitsland de verwijsbordjes tussen de knooppunten geen nummer dragen, verder werkt het het zelfde). Bij de wegwijzers zie je ook bordjes voor verschillende thema routes zoals de via Romana, en de verschillende varianten van de Rijn route die we regelmatig zagen.
Onze eerste stop in Duitsland was bij camping Am Wissel See. Een enorm vakantie park bij een meer. De binnenkomst leek wel een soort vesting. Slagbomen voor de auto’s en voor fietsers en voetgangers een deur naast de receptie die met een keycard geopend moest worden. Het plekje 11 in Dunekamp dat wij toegewezen kregen bleek een aardig veldje naast een laantje met prachtig bloeiende kersenbomen. En met de nog bijna volle maan had dat iets heel romantisch.
Het was wel weer even wennen om je mondkapjes in binnenruimte te moeten dragen en onze buren (eerst de kinderen en later de nog borrelende ouders) hielde Rodion nog lang wakker.